آواز جغد...

جغدی روی کنگره های قدیمی دنیا نشسته بود. 

زندگی را تماشا میکرد.  رفتن و ردپای آن را. 

و آدمهایی را می دید که به سنگ و ستون، به در و دیوار دل می بندند. 

جغد اما می دانست که سنگ ها ترک می خورند، ستون ها فرو می ریزند، درها می شکنند  

و دیوارها خراب می شوند. 

او بارها و بارها تاجهای شکسته، غرورهای تکه پاره شده  را  

لابلای خاکروبه های کاخ دنیا دیده بود. 

او همیشه آوازهایی درباره دنیا و ناپایداری اش می خواند  

و فکر می کرد شاید پرده های ضخیم دل آدمها، با این آواز کمی بلرزد.

روزی کبوتری از آن حوالی رد می شد، آواز جغد را که شنید، 

 گفت: بهتر است سکوت کنی و آواز نخوانی. 

آدمها آوازت را دوست ندارند. غمگین شان می کنی. دوستت ندارند.
می گویند بدیمنی و بدشگون و جز خبر بد، چیزی نداری.

قلب جغد پیر شکست و دیگر آواز نخواند. 

سکوت او آسمان را افسرده کرد. 

آن وقت خدا به جغد گفت: آوازخوان کنگره های خاکی من! 

 پس چرا دیگر آواز نمی خوانی؟ دل آسمانم گرفته است.

جغد گفت: خدایا! آدمهایت مرا و آوازهایم را دوست ندارند.
خدا گفت: آوازهای تو بوی دل کندن می دهد و آدمها عاشق دل بستن اند. 

دل بستن به هر چیز کوچک و هر چیز بزرگ.
تو مرغ تماشا و اندیشه ای! و آن که می بیند و می اندیشد، به هیچ چیز دل نمی بندد. 

دل نبستن سخت ترین و قشنگ ترین کار دنیاست. 

اما تو بخوان و همیشه بخوان که آواز تو حقیقت است و طعم حقیقت تلخ.

جغد به خاطر خدا باز هم بر کنگره های دنیا می خواند  

و آنکس که می فهمد، می داند آواز او پیغام خداست.