خدایا ! پر از کینه شد سینه ام

چو شب رنگ درد و دریغا گرفت 
دل پاکروتر ز آیینه ام 
دلم دیگر آن شعله ی شاد نیست 
همه خشم و خون است و درد و دریغ 
سرایی درین شهرک آباد نیست 
خدایا ! زمین سرد و بی نور شد 
بی آزرم شد ، عشق ازو دور شد 
کهن گور شد ، مسخ شد ، کور شد 
مگر پشت این پرده ی آبگون 
تو ننشسته ای بر سریر سپهر 
به دست اندرت رشته ی چند و چون ؟ 
شبی جبه دیگر کن و پوستین 
فرود ای از آن بارگاه بلند 
رها کرده ی خویشتن را ببین 
زمین دیگر آن کودک پاک نیست 
پر آلودگیهاست دامان وی 
که خاکش به سر ، گرچه جز خاک نیست 
گزارشگران تو گویا دگر 
زبانشان فسرده ست ، یا روز و شب 
دروغ و دروغ آورندت خبر 
کسی دیگر اینجا تو را بنده نیست 
درین کهنه محراب تاریک ، بس 
فریبنده هست و پرستنده نیست 
علی رفت ، زردشت فرمند خفت 
شبان تو گم گشت ، و بودای پاک 
رخ اندر شب نی روانان نهفت 
نمانده ست جز من کسی بر زمین 
دگر ناکسانند و نامردمان 
بلند آستان و پلید آستین 
همه باغها پیر و پژمرده اند 
همه راهها مانده بی رهگذر 
همه شمع و قندیلها مرده اند 
تو گر مرده ای ، جانشین تو کیست ؟ 
که پرسد ؟ که جوید ؟ که فرمان دهد ؟ 
وگر زنده ای ، کاین پسندیده نیست 
مگر صخره های سپهر بلند 
که بودند روزی به فرمان تو 
سر از امر و نهی تو پیچیده اند ؟ 
مگر مهر و توفان و آب ، ای خدا 
دگر نیست در پنجه ی پیر تو ؟ 
که گویی : بسوز ، و بروب ، و برای 
گذشت ، ای پیر پریشان ! بس است 
بمیران ، که دونند ، و کمتر ز دون 
بسوزان ، که پستند ، و ز آن سوی پست 
یکی بشنو این نعره ی خشم را 
برای که بر پا نگه داشتی 
زمینی چنین بی حیا چشم را ؟ 
گر این بردباری برای من است 
نخواهم من این صبر و سنگ تو را 
نبینی که دیگر نه جای من است ؟ 
ازین غرقه در ظلمت و گمرهی 
ازین گوی سرگشته ی ناسپاس 
چه ماده ست ؟ چه قرنهای تهی ؟ 
گران است این بار بر دوش من 
گران است ، کز پس شرم و شرف 
بفرسود روح سیه پوش من 
خدایا ! غم آلوده شد خانه ام 
پر از خشم و خون است و درد و دریغ 
دل خسته ی پیر دیوانه ام... 

(مهدی اخوان ثالث)