هوا بس ناجوانمردانه سرد است !

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت   

سرها در گریبان است  

کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را  

نگه جز پیش پا را دید ، نتواند  

که ره تاریک و لغزان است  

وگر دست محبت سوی کسی یازی  

به اکراه آورد دست از بغل بیرون  

که سرما سخت سوزان است  

نفس ، کز گرمگاه سینه می آید برون ، ابری شود تاریک  

چو دیدار ایستد در پیش چشمانت  

نفس کاین است ، پس دیگر چه داری چشم  

ز چشم دوستان دور یا نزدیک ؟ 

مسیحای جوانمرد من ! ای ترسای پیر پیرهن چرکین  

هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... آی  

دمت گرم و سرت خوش باد  

سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای 

منم من، میهمان هر شبت، لولی وش مغموم  

منم من، سنگ تیپاخورده ی رنجور  

منم ، دشنام پس آفرینش ، نغمه ی ناجور  

نه از رومم ، نه از زنگم ، همان بیرنگ بیرنگم  

بیا بگشای در، بگشای ، دلتنگم  

حریفا ! میزبانا ! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد  

تگرگی نیست، مرگی نیست  

صدایی گر شنیدی، صحبت سرما و دندان است  

من امشب آمدستم وام بگزارم  

حسابت را کنار جام بگذارم  

چه می گویی که بیگه شد ، سحر شد ، بامداد آمد ؟ 

فریبت می دهد ، بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست  

حریفا ! گوش سرما برده است این ، یادگار سیلی سرد زمستان است  

و قندیل سپهر تنگ میدان ، مرده یا زنده  

به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود ، پنهان است  

حریفا ! رو چراغ باده را بفروز ، شب با روز یکسان است  

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت  

هوا دلگیر ، درها بسته ، سرها در گریبان ، دستها پنهان  

نفسها ابر ، دلها خسته و غمگین  

درختان اسکلتهای بلور آجین  

زمین دلمرده ، سقف آسمان کوتاه  

غبار آلوده مهر و ماه  

زمستان است